Verslag Kerstborrel met Frans Timmermans
Voormalig lid van onze afdeling Frans Timmermans, was voor zijn werk in Brussel en het leek hem leuk weer eens langs te komen. Omdat er geen andere gasten beschikbaar waren en zijn positie toch wel enige relevantie heeft voor de onderwerpen die in Brussel besproken worden, besloten we zijn aanbod te accepteren, op voorwaarde dat het maximaal een uurtje zou zijn op een verdwaalde maandag in de buurt van de Raad, waar veel van onze leden immers werken. Dit werd tegelijk de kersborrel van de afdeling.
Onze voorzitter Hans Wolters introduceerde minister Timmermans met een terugblik op zijn verleden als Europeaan en Transatlanicus. Hans refereerde daarnaast uitgebreid aan een speech die de minister ooit gaf, waarin hij duidelijk partij koos voor een realistische en evenwichtige inschatting van de EU. Daarin vlechtte onze voorzitter tegelijk een kritiek op de manier waarop de minister in het begin van zijn mandaat de toon heeft gezet voor het internationale beleid (met name ten aanzien van de EU) van dit kabinet. Hoewel Frans Timmermans in de laatste maanden weer een iets optimistischere visie uitdraagt, heeft hij de afdeling toch wel aan het schrikken gemaakt met een aantal van zijn eerdere uitspraken.
In zijn eigen introductie greep de minister kort terug op deze schijnbare tegenstelling tussen zijn persoonlijke achtergrond (en vermoedelijke opvattingen) en de politieke verantwoordelijkheden binnen het kabinet. Vervolgens hield hij een vlammend betoog over wat zijn visie dan wel was. Samenvattend hield deze met name een vergelijkbare benadering in als die we in het voorlopige verkiezingsprogramma en de redes van Diederik Samsom herkennen: we willen een beter Europa.
Naast een flink aantal concrete veranderingen in de machtsverhoudingen tussen met name de raad en de commissie, richtte de minister zijn pijlen ook op een verschil in benadering van de EU tussen de generatie die aan de macht is en degenen die ervoor kwamen en deze (hopelijk) op zullen volgen. Zijn stelling was dat de huidige generatie denkers en politici niet verder komen omdat ze een verkeerde benadering hebben van de problemen die op te lossen zijn. Een volgende lading politici zou daarom, zo drukte hij met name de jongere aanwezigen op het hart, de boel eens flink op moeten schudden.
In de korte vragenronde werd de minister stevig aan de tand gevoeld over hoe hij dan dacht dat bijvoorbeeld de handelsakkoorden tussen de VS en de EU uit zouden pakken voor de werknemers in Europa. Zijn antwoorden maakten duidelijk dat zijn eerder genoemde inschatting dat zijn generatie minder creatieve oplossingen verzint dan een nieuwe zou moeten doen, er niet ver naast zit. De handelsakkoorden bleken volgens hem toch voldoende waarborgen te hebben, en eigenlijk gaat alles wat dat betreft dus op rolletjes.
De afdeling zag op deze speciaal voor het bezoek van de minister ingelaste (kerst)borrel, een bevlogen en ervaren politicus van uitzonderlijke eruditie. Hij was enthousiast, nam de tijd en heeft (voor wie daaraan nog mocht twijfelen) een enorme kennis van zaken op zijn vakgebied. Tegelijk sneed zijn eigen analyse hout, dat de angst voor het onbekende de huidige politici in Europa (maar het geld ook voor de lidstaten en ook buiten de EU) verlamt. Het lijkt voor de burger alsof Europa zo machtig is dat er niet aan te tornen valt, en sommige politici lijken te denken dat er het dus ook niet hoeven te proberen. Een nieuwe generatie zal inderdaad een intelligentere manier moeten vinden om de macht flexibel genoeg te maken, zodat nieuwe oplossingen en creatieve besluiten een kans krijgen.
