All Women, all rights
Op 2 maart organiseerde de partij van Europese Sociaaldemocraten (PES), samen met haar Brusselse sociaal-democratische zusterpartijen een bijeenkomst ter ere van internationale vrouwendag. “All women, all rights” was het thema.
De bijeenkomst werd geopend door Zita Gurmai, president van ‘PES Women’. Zita ging in haar speech fel tekeer tegen wat ze een ‘conservative backlash’ in Europa noemde – een nieuwe golf conservatisme in bv. Hongarije, Slowakije en Polen, die inspeelt op angst over banen en migratie en gepaard gaat met de afbrokkeling van gelijke rechten voor mannen en vrouwen. Al was Zita vol energie, miste ik in haar betoog wat concrete plannen: welke actie onderneemt Zita als lid van het Europees parlement met betrekking tot vrouwenrechten? Hoe zorgen we dat de Commissie en de EU lidstaten werk blijven maken van gendergelijkheid in een tijd waarin de vluchtelingencrisis en onderhandelingen met Griekenland de agenda domineren? Met andere woorden: wat ziet zij als prioriteiten, en wat moet er gebeuren?
Na Zita’s wat onduidelijke call to arms volgde een gesprek tussen Mona Eltahawy, Egyptische journaliste, graffiti artiest Baubô en Sarah Monaghan van de Ierse Abortion Rights Campaign, geleid door Shahira Amin – eveneens Egyptische journaliste. De dames namen geen blad voor de mond, waardoor de sfeer er meteen goed in zat. Een (onvolledige) selectie memorabele quotes: “fuck the patriarchy“, ”if it’s shit there, it’s shit everywhere” en “every religion seeks to control a woman’s vagina“.
One-liners daar gelaten was de boodschap van Mona Eltahawy dat de westerse wereld de ogen te vaak sluit voor de schending van vrouwenrechten in Noord-Afrika; stelde Baubo dat er moest worden gewerkt aan het heroveren van de openbare ruimte voor vrouwen en gaf Sarah Monaghan een overzicht van de stroeve gang naar het recht op abortus in Ierland.
Na het gesprek discussieerden de aanwezigen in kleinere groepen door over onder meer de consequenties van de economische crisis voor vrouwen, het glazen plafond, de situatie van vrouwelijke vluchtelingen, huiselijk geweld en gendergelijkheid in onze eigen Brusselse ‘bubbel’. Mijn groep kwam tot de conclusie dat vrouwen ‘overmentored en undersponsored’ waren, als het aankwam op promotie maken. Apart vond ik wel dat de leidster van het gesprek van elke vrouw een Sheryl Sandberg (de COO van Facebook) leek te willen maken. Mij lijkt het dat het dichten van de salariskloof en het gebrek aan vrouwen in raden van bestuur niet moet worden opgelost door vrouwen allemaal uitzonderlijk doorzettingsvermogen aan te leren.
Al met al was het een goed bezocht evenement vol energie en activisme – al al zou de Brusselse vrouwenbeweging naar mijn mening wat scherper aan de wind kunnen varen.
